Het effect van afwijzing op het seksleven van mannen.

Zoals je in een eerdere blog van Opening Up (Bernadette) al hebt kunnen lezen, is onze eerste imprint de angst om afgewezen te worden. Als baby was afwijzing dodelijk maar als volwassen man natuurlijk niet. Toch zit deze angst nog diep in ons systeem verankerd. Natuurlijk kun je net als ik heel lang volhouden dat je die angst niet hebt. Maar ontkenning maakt het nog niet, niet waar.

Mijn angst op afwijzing en de gevolgen

De angst voor afwijzing vond ik als klein kind eenvoudigweg te pijnlijk om te handelen. Al vrij snel leerde ik allerlei manieren om toch de aandacht die ik nodig had te krijgen. Daarnaast leerde ik allerlei manieren om toch maar de goedkeuring te krijgen. Voornamelijk van mijn vader en moeder.

Maar welke invloed heeft/had deze angst nu op mijn relaties en seksleven als man?

Hieronder lees je hoe ik mijn ego strategieën toepaste in mijn voormalige relaties en soms nog steeds in mijn huidige leven/relatie. Ik heb het in kleine kopjes onderverdeeld.

Een pleaser

Ik was een behoorlijke pleaser. Ik deed alles om het mijn partner naar haar zin te maken. Natuurlijk in ruil voor liefde, aandacht en seks. Ik had nu eenmaal niet geleerd hoe ik vervulling in mezelf kon vinden.

Als pleaser was ik niet of niet goed in staat om mijn grenzen aan te geven. Ik accepteerde het gedrag van mijn partner (ook al was die eigenlijk onacceptabel), zolang ik maar voorzien werd in mijn behoeftes. Als mijn behoeftes niet vervuld werden, werd ik boos en gaf haar vaak de schuld. Niet bevordelijk voor mijn seksleven.

Focussen op haar

Omdat ik mij altijd aan het focussen was op haar (gedrag, uiterlijk, algemeen welbevinden), had ik ook altijd een oordeel over haar. Zowel in mijn gedachten als via woorden. Indirect of direct sprak ik mijn oordeel weleens uit en dan wel op zo’n manier dat het leek alsof ik beter was of wist dan zij. Alles om mijn eigen stomme gedrag te verbloemen natuurlijk.

Daarnaast vond ik het belangrijk dat het altijd goed ging met mijn partner. Zodra dit namelijk niet het geval was probeerde ik van alles om de positie of gevoelens van mijn partner te verbeteren in plaats van het proces van haar bij haar te laten en dit te ondersteunen. Ik wilde gewoon niet afgewezen worden door haar en daarom ging ik lullen als Brugman. Blijven praten om een situatie maar goed te lullen of om fouten te verbergen. Hierdoor hoefde ik ook geen verantwoording te nemen voor mijn eigen gedrag. Ook niet bepaald aantrekkelijk voor een vrouw.

Oordelen

Hier heb ik helaas nog steeds een handje van. Zodra ik iemand zie en iets opmerk wat mij niet bevalt aan hem of haar heb ik daar direct een oordeel over. Tegenwoordig probeer ik wel bij mijzelf naar binnen te kijken om na te gaan wat die ander mij als spiegel laat zien. Mijn eigen gedrag. Het zegt namelijk meer iets over mij dan over de ander. Ik ben tenslotte degene die het oordeel heeft (auw). Wanneer ik een oordeel heb over iemand, straal ik dit ook uit. Niet echt aantrekkelijk.

Richtingloosheid

Een man weet wat hij wil en waar hij naar toe wil gaan/groeien in zijn leven (als het goed is). Hij geeft duidelijk grenzen en richting aan. Maar wanneer je voor jezelf richting hebt, is de kans dat een ander het hier niet mee eens is altijd aanwezig. De angst voor afwijzing voor de richting die ik als man kies dus ook. Dit vind ik soms nog steeds heel eng om te doen maar ik doe het wel. And do I F*ck up every now and then? Ja zeker wel. Maar ik doe het vanuit de intentie om mijn partner, gezin en de wereld te dienen en dat geeft mij als man een enorm gevoel van eigenwaarden. En als ik het een keer mis heb dan leer ik daar weer van. Dat is mijn groeiproces.

Manipulatie

Manipulatie kent vele vormen. Een veel voorkomende manier van manipulatie is het vragen om bevestiging of domineren. Ik wilde altijd de bevestiging/goedkeuring van mijn partner krijgen. Hierdoor verzekerde ik dat ik goed over kwam bij mijn partner en vooral niets verkeerd deed. Daarnaast kon ik ook goed domineren in de zin van beslissingen nemen zonder vooraf haar me